Αποσπάσματα από ποιήματα (ατάκτως ερριμμένα)
| Το ποίημα θέλω να είναι νύχτα, περιπλάνηση σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και σε αρτηρίες, όπου η ζωή χορεύει... Νίκος Ασλάνογλου |
| Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις Να μην τις παίρνει ο άνεμος. Μανόλης Αναγνωστάκης |
| Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου Ανδρέας Εμπειρίκος |
| Πολλοί στίχοι είναι σαν πόρτες, πόρτες κλειστές σ' ερημωμένα σπίτια. Γιάννης Ρίτσος |
| Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια. Κωνσταντίνος Καβάφης |
| Δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα. Κώστας Βάρναλης |
| Σ’ αγαπώ. Δεν μπορώ τίποτ’ άλλο να πω πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο! Μυρτιώτισσα |
| Σκληρή η αλήθεια, σαν αλέτρι. Pablo Neruda |
| Είναι ώρα να μεθύσετε! για να μην είστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του χρόνου, μεθύστε χωρίς διακοπή. Με κρασί, με ποίηση με αρετή, με ό,τι θέλετε! Charles Baudelaire |
| Ελάτε φίλοι μου. Ποτέ δεν είναι αργά να ανακαλύψουμε έναν καινούργιο κόσμο. Alfred Tennyson |
| Όπου κι αν βρίσκεσαι, σκάβε βαθιά. Κάτω είναι η πηγή. Άσε τους σκοταδιστές να φωνάζουν πως "κάτω είναι η κόλαση". Φρήντριχ Νίτσε |
| Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να 'ρθει. Pablo Neruda |
| Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν … Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν. Κώστας Βάρναλης |
| Ρίξε το όπλο σου και σωριάσου πρηνής όταν ακούσεις ανθρώπους. Κώστας Καρυωτάκης |
| Για μένα το λοιπόν, πιο εκπληκτικό και πιο επιβλητικό και πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουν.. Ναζίμ Χικμέτ |
| Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που φεύγει. Κωνσταντίνος Καβάφης |
| Σκόρπισα τα όνειρά μου στα πόδια σου, περπάτα απαλά, γιατί μπορεί να πατήσεις τα όνειρά μου William Butler Yeats |
| Χίλιοι δυο παραφυλάνε σε κοιτάν και δεν μιλάνε. Είσαι σήμερα μονάρχης κι ώσαμ' αύριο δεν υπάρχεις. Οδυσσέας Ελύτης |
| Προς το παρόν, νάσαι πολύ προσεχτικός όπως είσαι ακριβώς μ' έναν μελλοθάνατο που κουβαλάς στον ώμο. Άρης Αλεξάνδρου |
| Χαρές και πλούτη κι αν χαθούν, και τα βασίλεια κι όλα, τίποτα δεν είναι σαν στητή, μένει η ψυχή κι ολόρθη. Διονύσιος Σολωμός |
| Ασάλευτη δεν είναι καμιά ζωή Λογής ταξίδια μ΄ έχουν τρικυμίσει μ΄ είδαν τόποι, μου ανοίξανε ναοί και τέχνες με περπάτησαν και η φύση. Κωστής Παλαμάς |
| Δεν θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα σε ξένα αναστυλώματα δεμένο. Ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο, μα όσο να ανεβαίνω, μόνος ν' ανεβαίνω. Γεώργιος Δροσίνης |
| Παρακαλώ σε, σταυραϊτέ, για χαμηλώσου ολίγο, και δώσ' μου τες φτερούγες σου και πάρε με μαζί σου, πάρε με απάνου στα βουνά, τι θα με φάη ο κάμπος! Κώστας Κρυστάλλης |
| Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους…. Δεν έχει πλοίο για σε δεν έχει οδό. Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ, σ' όλη τη γη τη ρήμαξες. Κωνσταντίνος Καβάφης |
| Α βεβαιότατα "πλην Λακεδαιμονίων" Είναι κι αυτή μια στάσις. Νιώθεται. …… Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα! Κωνσταντίνος Καβάφης |
| Καημένε Μακρυγιάννη να 'ξερες γιατί το τζάκισες το χέρι σου. το τζάκισες για να χορεύουν σέικ τα κωλόπαιδα Ντίνος Χριστιανόπουλος |
| Μη βαριοχτυπάς τις χάντρες, η δουλειά κάνει τους άντρες, το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί. Λευτέρης Παπαδόπουλος |
| Χτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνος μπρος, χρόνια μετά… Η ύπαρξή σου σε σκοτάδι όλο πηχτότερο βουτά. Τάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος; Αχ, πού σαι, νιότη, που δειχνες πως θα γινόμουν άλλος! Κώστας Βάρναλης |
| Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις. Κωνσταντίνος Καβάφης |
| Δώστε μου γυναίκες, κρασί και ταμπάκο Μέχρι να ουρλιάξω "Φτάνει, όχι άλλο!" John Keats |
| σαν αυγό με ρούφηξε η νύχτα σαν τσόφλι με πέταξε Ντίνος Χριστιανόπουλος |
| Για ασφάλεια κυκλωθήκαμε με τείχη και γίνανε τα τείχη φυλακή μας. Κώστας Ουράνης |
| Χρόνια που πέσαν πάνω μας, σαν προβολείς. Μας τουφεκίζουν έναν έναν σαστισμένους λαγούς. Μιχάλης Γκανάς |
| Τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική. Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου. Οδυσσέας Ελύτης |
| Πόσες φορές πρέπει να κοιτάξει ο άνθρωπος ψηλά προτού να μπορέσει να δει τον ουρανό; Bob Dylan |
| Την καλησπέρα μου στα Ιδανικά σας. Νίκος Καρούζος |
| Καινούριο χιόνι πέφτει Επάνω στο παλιό Κι άλλες νιφάδες βιάζονται να γίνουν λάσπη. Ντίνος Χριστιανόπουλος |
| Τίποτα δεν φυτρώνει στον κήπο μας, μόνο μπουγάδες. Και μωρά. Dylan Thomas |
| Η δυστυχία απ᾿ έξω έγδερνε τις πόρτες. Μίλτος Σαχτούρης |
| κι ώ χρόνε, γερο-υφαντή, άφησε μια καλή ιστορία για το τέλος. Τάσος Λειβαδίτης |
| Θέλω να σου κάνω αυτό που κάνει η άνοιξη στις κερασιές. Pablo Neruda |
| Η αγάπη είναι η κραυγή της αυγής. Η αγάπη είναι ο ύμνος της νύχτας. Βίκτωρ Ουγκώ |
| Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ’ εγώ κι ο κτίστης, ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης. Κωστής Παλαμάς |
| Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη. Εμείς που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως. Γιάννης Ρίτσος |
| Αγάπη στηριγμένη στην ομορφιά, σύντομα όπως η ομορφιά πεθαίνει. John Donne |
| Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο. Οδυσσέας Ελύτης |
| ...κ' η Αθήνα ζαφειρόπετρα στης γης το δαχτυλίδι. Κωστής Παλαμάς |
| Τώρα βλέπω το νόημα της συνουσίας των χρωμάτων. Γεώργιος Βαφόπουλος |
| Ατίθασα μέλη, διαφανή ρούχα, γλοιώδη στόματα υποκριτικά, ανυποψίαστα, μηδενικά πλάσματα και γι' αυτό προνομιούχα. Κώστας Καρυωτάκης |
| Στρατηγέ τι ζητούσες στη Λάρισα συ ένας Υδραίος Νίκος Εγγονόπουλος |
| Όσοι το χάλκεον χέρι Βαρύ του φόβου αισθάνονται, Ζυγόν δουλείας ας έχωσι. Θέλει αρετήν και τόλμην Η ελευθερία. Ανδρέας Κάλβος |
| Τ’ είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ’ ανάμεσό τους; Γιώργος Σεφέρης |
| Όνειρο ονείρου τ’ όνειρο που είδα με ξύπνια μάτια! Γεώργιος Δροσίνης |
| Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. Κωνσταντίνος Καβάφης |
| Μέριασε, βράχε να διαβώ! το κύμα ανδρειωμένο λέγει στην πέτρα του γιαλού θολό, μελανιασμένο μέριασε, μες στα στήθη μου, πούσαν νεκρά και κρύα, μαύρος βοριάς εφώλιασε και μαύρη τρικυμία. Αριστοτέλης Βαλαωρίτης |
| Θα βρω μουρμούρη μπαγλαμά σαν άνθρωπος να κλαίει να του χτυπώ τα τέλια του τον πόνο μου να λέει. Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου |
| Τα δειλά των εχθρών σας πλήθη καταφρονήσατε· την κόμην πάντα ο θρίαμβος στέφει των υπέρ πάτρης κινδυνευόντων. Ανδρέας Κάλβος |
| Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι' άλλα κλαίει. Τον έπαινο του Δήμου και των σοφιστών τα δύσκολα και τ' ανεκτίμητα εύγε. Κωνσταντίνος Καβάφης |
| Αν η μισή καρδιά μου βρίσκεται, γιατρέ, δω πέρα Η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται Με τη στρατιά που κατεβαίνει προς το Κίτρινο Ποτάμι. Ναζίμ Χικμέτ |
| Πριν απ' τα μάτια μου ήσουν φως. Πριν απ' τον Έρωτα έρωτας Κι όταν σε πήρε το φιλί, Γυναίκα Οδυσσέας Ελύτης |
| Αγάπα τη ζωή που ζεις Ζήσε τη ζωή που αγαπάς. Bob Marley |
| Ρίχ' τε στο γυαλί φαρμάκι ρίχ' τε στο γυαλί φαρμάκι μονορούφι να το πιω. Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου |
| Σ' αγαπώ όχι μόνο γι' αυτό που είσαι, αλλά και γι' αυτό που είμαι εγώ όταν είσαι μαζί μου. Roy Croft |
| Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη Μα πού γύριζες... Οδυσσέας Ελύτης |
| Τώρα που βρήκα πια μιαν αγκαλιά, καλύτερη κι απ' ό,τι λαχταρούσα, τώρα που μου 'ρθαν όλα όπως τα 'θελα κι αρχίζω να βολεύομαι μες στην κρυφή χαρά μου, νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει. Ντίνος Χριστιανόπουλος |
| Δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα κι ώσπου να 'ρθει το δειλινό, από την άλλη βγήκα. Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου |
| Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει, όποιος πεθαίνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει. Διονύσιος Σολωμός |
| Πώς μας θωρείς ακίνητος; Πού τρέχει ο λογισμός σου, τα φτερωτά σου τα όνειρα; Γιατί στο μέτωπό σου να μη φυτρώνουν γέροντα, τόσες χρυσές αχτίδες όσες μας δίδ' η όψη σου παρηγοριές κι ελπίδες; Αριστοτέλης Βαλαωρίτης |
| Τ' ανδρειωμένου η ψυχή, του φοβερού του κλέφτη με τη βοή του τουφεκιού στα σύγνεφ' απαντιέται, αδελφικά αγκαλιάζονται, χάνονται, σβηώνται, πάνε… Αριστοτέλης Βαλαωρίτης |
| Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει. Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει. Διονύσιος Σολωμός |
| Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βράδια κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα. Τάσος Λειβαδίτης |
| Είναι γλυκύς ο θάνατος όταν κοιμώμεθα εις την πατρίδα. Ανδρέας Κάλβος |
| Άσπρη είναι η αρία φυλή η σιωπή τα λευκά κελιά το ψύχος το χιόνι οι άσπρες μπλούζες των γιατρών τα νεκροσέντονα η ηρωίνη. Αυτά λίγο πρόχειρα για την αποκατάσταση του μαύρου. Κατερίνα Γώγου |
| Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα, ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος, "όλα τελείωσαν" ψιθυρίζουν "τώρα", πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος. Κώστας Καρυωτάκης |
| Ώ απέραντη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας… Τάσος Λειβαδίτης |
| Όσοι έχουνε πολλά λεφτά να ‘ξερα τι τα κάνουν, άραγε σαν ποθάνουνε -ψεύτη ντουνιά μαζί τους θα τα πάρουν; Μάρκος Βαμβακάρης |
| Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς. Κώστας Βάρναλης |
| Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε! Οδυσσέας Ελύτης |
| Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες. Ποτέ από το χρέος μη κινούντες. Κωνσταντίνος Καβάφης |
| Σ’ αυτόν τον κόσμο περπατάμε πάνω στη στέγη της κόλασης χαζεύοντας τα λουλούδια. Κομπαγιάσι Ίσα |
| Ένα βράδυ κάθισα την ομορφιά στα γόνατά μου. Και μου φάνηκε πικρή και την έφτυσα. Αρθούρος Ρεμπώ |
| Μπολιβάρ, είσαι ωραίος σαν Έλληνος. Νίκος Εγγονόπουλος |
| Μακριά, μέσα στ’ απώτατα βάθη του Αμνού, ο πόλεμος συνεχίζεται Οδυσσέας Ελύτης |
| Πεταλούδες και ζέβρες και αχτίδες φεγγαριού και παραμυθένιες ιστορίες, αυτό είναι όλο που εκείνη νόμισε ότι σημαίνει να καβαλάς τον άνεμο. Jimi Hendrix |
| Φωνάζω το βάρβαρο ουρλιαχτό μου πάνω από τις στέγες του κόσμου. Walt Whitman |
| Νυν η ταπείνωση των Θεών Νυν η σποδος του Ανθρώπου Νυν Νυν το μηδέν και Αιέν ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας! Οδυσσέας Ελύτης |
| Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη. Καισάριος Δαπόντες |
| Απ’ ό,τι κάλλη έχει άνθρωπος, τα λόγια ‘χουν τη χάρη, να κάνουσι κάθε καρδιά παρηγοριά να πάρη. Βιτσέντζος Κορνάρος |
| Δε με λένε Σταύρο, μα με λένε Σταύρο και κυρ-Σταύρο κι αφέντη τσουτσουλομύτη. Διονύσης Σαββόπουλος |
| Βαθειά στις ρίζες τους, όλα τα φυτά κρατάνε το φως. Theodore Roethke |
| Χαίρομαι να τους βλέπω ευτυχισμένους έστω από κουταμάρα. Τίτος Πατρίκιος |
| «Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες». Γεώργιος Σεφέρης |
| Ψυχή που ξέρει να πονεί ξέρει και να πεθαίνει. Γεώργιος Δροσίνης |
| Μεριάστε να διαβώ έτσι όπως έρχομαι με τα εικοσιτέσσερα μου χρόνια δεν είμαι άντρας εγώ είμαι ένα σύννεφο με παντελόνια. Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκυ |
| από καιρό τώρα –και προ παντός στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα– είθισται να δολοφονούν τους ποιητάς. Νίκος Εγγονόπουλος |
| «έλαιον θέλω και ου θυσίαν» κι εμείς που θυσιαστήκαμε; κι εμείς που δε λαδώσαμε; Ντίνος Χριστιανόπουλος, |
| Πουλί γεννιέται ο άνθρωπος και δέντρο θα πεθάνει: ρίζες απλώνει γύρω του και τα φτερά του χάνει. Γεώργιος Δροσίνης |
| ...διότι πρέπει να έχει ο στρατιώτης το τσιγάρο του το μικρό παιδί την κούνια του κι ο ποιητής τα μανιτάρια του Νίκος Εγγονόπουλος |
| Η πλάστιγξ κλίνει εκεί που προτιμάμε Κατά την ερμηνεία που της δίνουμε Κάθε φορά που επιτυγχάνουμε στα ζάρια. Ανδρέας Εμπειρίκος |
| Απ’ όπου πέρασε η χαρά δεν άφησε σημάδι! Παναγιώτης Κανελλόπουλος |
| Όποιος απέτυχε, όποιος ξεπέσει, τι δύσκολο να μάθει της πενίας την νέα γλώσσα και τους νέους τρόπους. Κωνσταντίνος Καβάφης |
| Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα. Οδυσσέας Ελύτης |
| Ti είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι; Μην είναι τ΄ άσπαρτα ψηλά βουνά; Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει; Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά; Ιωάννης Πολέμης |
| Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα! Οδυσσέας Ελύτης |
| Αν είναι να ‘ρθει, θε να ‘ρθει αλλιώς θα προσπεράσει… Κώστας Ουράνης |
| Αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα, μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα! Κωστής Παλαμάς |
| Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω. Άκης Πάνου |
| Κι επήγαν και παλέψανε στα μαρμαρένια αλώνια, κι όθε χτυπάει ο Διγενής, το αίμα αυλάκι κάνει, κι όθε χτυπάει ο Χάροντας, το αίμα τράφο κάνει. Από το έπος του Διγενή Ακρίτα |
| Μίρκο Κράλη, τι ζητάς; εδώ δεν είναι παίξε γέλασε: εδώ είναι Μπαλκάνια Νίκος Εγγονόπουλος |
| Και βρυσομάνα είν’ η γυναίκα· κι έρχονται από κείνη κι εσύ, αμαρτία, κι ο λυτρωμός κι η ανάσταση και ο Χάρος. Κωστής Παλαμάς |
| Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα, που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου. Κωνσταντίνος Καβάφης |
| Ω πολυφίλητο κορμί, το πιο κρουφό ‘σαι μονοπάτι. Νίκος Καζαντζάκης |
| Είν’ η ζωή αχαμνόδεντρο σ’ ένα γκρεμόν επάνω. Κωστής Παλαμάς |
| Όπου και να θολώνει ο νους σας μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Οδυσσέας Ελύτης |
| Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις, ―εκεί που πάει να σκύψει με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο, Να τη, πετιέται αποξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου. Γιάννης Ρίτσος |
| Μάνα! ―Δε βρίσκεται λέξη καμία να ’χει στον ήχο της τόση αρμονία· σαν ποιος να σ’ άκουσε με στήθος κρύο, όνομα θείο; Γεράσιμος Μαρκοράς |
| Ξεύρεις την χώραν που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα; που κοκκινίζ’ η σταφυλή και θάλλει η ελαία; ― Ω! δεν την αγνοεί κανείς· είναι η γη η ελληνίς! Άγγελος Βλάχος |
| Μωρέ, τον αντρειωμένο μην τον κλαις, όσο κι αν αστοχήσει! Κι αν αστοχήσει μια και δυο, πάλε θα ζώσει τ’ άρματά του, πάλε θα βάλει το σκουφί στραβά, τον κατηφέ στο αυτί του πάλε οι φίλοι του θα θρονιαστούν στα πλούσια του τραπέζια! Νίκος Καζαντζάκης |
| Έλληνα! Ε, Έλληνα! Του κάμω, τι ζητάς εδώ; είμαι νεκρός, μου κάμει. Νίκος Εγγονόπουλος |
| Τ' άλογο! Τ' άλογο! Ομέρ Βρυώνη. Το Σούλι εχούμησε και μας πλακώνει. Αριστοτέλης Βαλαωρίτης |
| Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει είναι που ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη. Διονύσης Σαββόπουλος |
| Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου χαλασμένα απ΄ την τρέλα, λιμασμένα, υστερικά γυμνά... Allen Ginsberg |
| Να δεις τον Κόσμο σε έναν κόκκο άμμου, και τον Ουρανό σ' ένα αγριολούλουδο, να κρατήσεις το Άπειρο στην παλάμη σου και την Αιωνιότητα σε μια ώρα. William Blake |
| Τα τετραθέμελα του κόσμου τούτου: ψωμί, κρασί, φωτιά, γυναίκα. Νίκος Καζαντζάκης |
| Έχω κάτι να πω διάφανο και ακατάληπτο Σαν κελαηδητό σε ώρα πολέμου Οδυσσέας Ελύτης |
| Κι αν οι κρύες μηχανές δουλεύουν, μη φοβάσαι φίλε μου. Όταν οι σχολαστικοί μας δίδασκαν τους άψυχους νόμους που ορίζουν το μέλλον, οι ψυχές μας είπαν κρυφά: Ίσως, μα υπάρχει και κάτι άλλο! G K Chesterton |
| Δε χρειάζεται να θυμηθείς. Tο ξέρουμε. Γιάννης Ρίτσος |
| Τo κρίμα τους εστάθηκεν άβουλη ανεμελιά κι αραθυμιά -σαν της δικής μας νιότης! Μα η Άγια η Φωτιά, μια που ‘σβησε, δε την ανάβει πλιά ανθρώπινο προσάναμμα ή πυροδότης. Ιωάννης Γρυπάρης ("Εστιάδες") |
| Μην με κοιτάς, θα σε θυμίσω εγώ που μ' είδες: Στην άμμο απάνω ανάστροφα σ' είχα ζαβώσει τη νύχτα που θεμέλιωναν τις πυραμίδες. Νίκος Καββαδίας |
| Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους. Μανόλης Αναγνωστάκης |
| Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη …………………………………………….. Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω. Κωνσταντίνος Καβάφης |
| Κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει οι δρόμοι θα 'ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι, αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή Διονύσης Σαββόπουλος |
| Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας είναι πολύ ζαχαρωμένα ταιριάζουν σε σοκολατόπαιδα μα δε ταιριάζουνε για μένα Ντίνος Χριστιανόπουλος |
| Είμαι ένας δείπνος μυστικός δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός και είμαι αδερφός του Νίκος Παπάζογλου |
| Πάντ' ανοιχτά, πάντ' άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου. Διονύσιος Σολωμός |
| Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά- σιγά βουλιάζει. Και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα στο πρόσωπό της. Γιώργος Σεφέρης |
| Μήνιν άειδε θεά Πηληιάδεω Αχιλήος. Όμηρος (οι πρώτοι στίχοι από την Ιλιάδα) |
| Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! Φταίει ο Θεός που μας μισεί! Φταίει το κεφάλι το κακό μας! Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί! Κώστας Βάρναλης |
| Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο Μη λες πως θάν΄ καλύτερος ο νυν από τον τέως Πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ΄ τον λύκο Τότε μονάχα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος Κώστας Βάρναλης |
| Χωρίς σκιά, χωρίς ήλιο, χωρίς πεταλούδες, χωρίς μέλισσες. Χωρίς φρούτα, χωρίς λουλούδια, χωρίς φύλλα, χωρίς μπουμπούκια... Νοέμβριος. Thomas Hood |
| Διαβόντα γαρ χρόνοι πολλοί αυτείνοι οι Ρωμαίοι Έλληνες είχαν το όνομα, ούτως τους ωνομάζαν -πολλά ήταν αλαζονικοί, ακόμη το κρατούσιν - από την Ρώμη απήρασιν το όνομα των Ρωμαίων. Από το «Χρονικόν του Μωρέως» (14ος αιών-Ανωνύμου) |
| Αχ βρε Λαυρέντη, μόνο εγώ ήξερα τι κάθαρμα ήσουν. Μανόλης Αναγνωστάκης |
| Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί, πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι, διεστραμμένο, πως τις γυναίκες μ' ένα μίσος ύπουλο μισώ και ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω. Νίκος Καββαδίας |
| Οι ρίζες είναι για να βγάζουμε κλαδιά και όχι να επιστρέφουμε σ' αυτές. Κατερίνα Γώγου |
| Μα ο χρόνος ο αληθινός είν’ ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός Διονύσης Σαββόπουλος |
| Άμα περάσει τούτο δω, τι να μου κάνει ο χάρος; Ετούτο είναι βάσανο. Ετούτο είναι βάρος. Άκης Πάνου |
| Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα. Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια. Κωνσταντίνος Καβάφης |
| Ο Μάιος μας έφθασε· εμπρός! βήμα ταχύ! να τον προϋπαντήσωμεν παιδιά στην εξοχή. Άγγελος Βλάχος |
| Καλοκαίρι· λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι. Διονύσης Σαββόπουλος |
| Όμως απ’ τ’ άλλα πιο πολύ με άγγιξε το άσμα το Τραπεζούντιον, με την παράξενή του γλώσσα, και με την λύπη των Γραικών των μακρινών εκείνων που ίσως όλο πίστευαν που θα σωθούμε ακόμη. Καβάφης |
Μανώλης Παπαθανασίου 2008 – 2024
