Ποιητής
Ήταν γόνος πλούσιας εφοπλιστικής οικογένειας με καταγωγή από την Άνδρο. Γεννήθηκε στη Μπράιλα της Ρουμανίας και ήρθε στην Ελλάδα το 1902. Την περίοδο 1926-1931 σπούδασε ψυχανάλυση στο Παρίσι, όπου συνδέθηκε με τον κύκλο των υπερρεαλιστών.
Το 1935 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στα ελληνικά γράμματα με την ποιητική συλλογή «Υψικάμινος». Το μυθιστόρημά του «Ο Μέγας Ανατολικός», εκδόθηκε μετά τον θάνατό του εξαιτίας του τολμηρού ερωτικού περιεχομένου του.
| Αριθμός Αφορισμών: 22 | Αναγνώσεις: 46,361 |
Αφορισμοί
| Θεέ! Ο καύσων αυτός χρειάζεται για να υπάρξει τέτοιο φως! Το φως αυτό χρειάζεται, μια μέρα για να γίνει, μια δόξα κοινή, μια δόξα πανανθρώπινη, η δόξα των Ελλήνων, που πρώτοι, θαρρώ, αυτοί, στον κόσμον εδώ κάτω, έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου. («Εις την οδόν των Φιλελλήνων», ΟΚΤΑΝΑ [1980]) άρεσε σε 32 |
| Υπάρχει ο Μαρξ μα και η σαρξ. άρεσε σε 28 |
| Η παρόρμησις είναι μια συνοχή εαρινών βλυσμάτων. Μακάριοι αυτοί που πίπτουν στα νερά της. Τα στήθη της είναι τόσο ωραία που υπερνικούνε όλα τα υφάσματα. Αν η παρόρμησις υπάρχει, τίποτε δεν μπορεί να την αναχαιτίση. Η χαίτη της όταν εφορμά είναι δάσος φλεγόμενον με μύρα. («Ο πλόκαμος της Αλταμίρας», Ενδοχώρα [1934-1937]) άρεσε σε 8 |
Στίχοι
| Γιατί δεν υπάρχουν έρωτες νόμιμοι ή μη νόμιμοι. Υπάρχουν μόνον έρωτες χωρίς επίθετο. («Μερικές Περιπτώσεις», Αι γενεαί πάσαι ή Η σήμερον ως αύριον και ως χθες [1961]) άρεσε σε 86 |
| Στην εναρμόνισι της ηδονής ξεχνά κανείς τις μαστιγώσεις της βιοπάλης και της μοίρας. άρεσε σε 62 |
| Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ' αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη… Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας. («Τριαντάφυλλα στο παράθυρο», Υψικάμινιος [1935]) άρεσε σε 47 |
| Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου. («Ο πλόκαμος της Αλταμίρας», Ενδοχώρα [1934-1937]) άρεσε σε 37 |
| Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες. Όταν τ' ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει. Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ. («Διάφανες Αυλαίες», Ενδοχώρα [1934-1937]) άρεσε σε 36 |
| Η πλάστιγξ κλίνει εκεί που προτιμάμε Κατά την ερμηνεία που της δίνουμε Κάθε φορά που επιτυγχάνουμε στα ζάρια. («Στέαρ» – Στον Nίκο Eγγονόπουλο, Ενδοχώρα [1934-1937]) άρεσε σε 34 |
| Και ιδού πως επιτυγχάνουμε και πάλι αφού τα ζάρια πέσαν στην κοιλιά μιας γυναικός μιας γυναικός γυμνής και κοιμωμένης κατόπιν κολυμβήσεως στην άμμο. («Στέαρ» – Στον Nίκο Eγγονόπουλο, Ενδοχώρα [1934-1937]) άρεσε σε 31 |
| Ακόμη λίγη θάλασσα, ακόμη λίγο αλάτι. Έπειτα θα ‘θελα να κυλισθώ στην αμμουδιά μαζί σου. («Ο πλόκαμος της Αλταμίρας», Ενδοχώρα [1934-1937]) άρεσε σε 27 |
| Πάρε τη λέξι μου. Δώσε μου το χέρι σου. («Ο πλόκαμος της Αλταμίρας», Ενδοχώρα [1934-1937]) άρεσε σε 18 |
| Ένα κορίτσι σ’ ένα κήπο Δυο γυναίκες σε μια γλάστρα Τρία κορίτσια στην καρδιά μου Άνευ ορίων άνευ ορίων. («Τα βέλη», Ενδοχώρα [1934-1937]) άρεσε σε 18 |
| Καμιά προκοπή. Παντού στάχτη. Παντού φόνοι. Κάθε μέρα φέρνει μιαν άλλη μέρα και εξαντλείται βαθμηδόν η παρακαταθήκη των στιλβωτηρίων. («Φενάκη», Υψικάμινιος [1935]) άρεσε σε 12 |
| Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας. («Κλωστήριον Νυκτερινής Ανάπαυλας», Υψικάμινιος [1935]) άρεσε σε 10 |
| Η δριμύτης της ανοίξεως είναι φιλί πούχω στο στόμα. («Ο πλόκαμος της Αλταμίρας», Ενδοχώρα [1934-1937]) άρεσε σε 10 |
| Ο άνεμος όταν φυσά, οι καλαμιές γεμίζουν αυλητρίδες. («Ο πλόκαμος της Αλταμίρας», Ενδοχώρα [1934-1937]) άρεσε σε 8 |
| Λίγα κοσμήματα στη χλόη. Λίγα διαμάντια στο σκοτάδι. Μα η πεταλούδα που νύκτωρ εγεννήθη μας αναγγέλει την αυγή, σφαδάζουσα στο ράμφος της πρωίας. («Ο πλόκαμος της Αλταμίρας», Ενδοχώρα [1934-1937]) άρεσε σε 8 |
| Το κάθε ξεχείλισμα Η κάθε ανανέωσις Είναι παιδί που έρχεται Μπροστά σε μάτια έκθαμβα γερόντων. («Ράγκα - Παράγκα») άρεσε σε 7 |
| Μια φίλη συνήντησε μιαν άλλη φίλη. Τα δεσμά που συγκρατούσαν τα τζιτζίκια των ομφαλών τους λύθηκαν σαν φρεσκοχυμένοι χάλυβες κ' οι δύο φίλες έγιναν μια πόρπη. («Αντί φλυτζανιού», Υψικάμινιος, [1935]) άρεσε σε 5 |
| Της γειτνιάσεως οι συμπληγάδες είναι μαστοί νεάνιδος που τους θωπεύει ο ποντοπόρος. («Ο πλόκαμος της Αλταμίρας», Ενδοχώρα [1934-1937]) άρεσε σε 4 |
| Ράμφος εγώ. Εσύ, ολόκληρη μια νύχτα με αναπαλμούς και φώσφορο μεδούσης. Έπειτα αποκοιμήθηκες κι όταν πια ξύπνησες, πάλι με κοίταξες, όπως κοιτάζει ένα παιδί μια στήλη. («Ο πλόκαμος της Αλταμίρας», Ενδοχώρα [1934-1937]) άρεσε σε 3 |
